Herbata gruzińska na przestrzeni lat stanowiła niezaprzeczalny rarytas, który był spożywany przez mieszkańców naszego kraju w okresie PRL-u. Współczesna gruzińska herbata stanowi mieszankę wywodzących się z malowniczych terenów wschodnich jak Chiny oraz bogatych rejonów Indii. Herbata gruzińska i jej historią są naprawdę warte uwagi.
Początek historii…
Herbata Rooibos Wielkanocny – herbata w 60g tubie
Początkowo herbata gruzińska była uprawiana w górach Kaukazu na przestrzeni XIX wieku, jednakże wówczas na terenie Gruzji dominowały mieszanki sprowadzane głównie z krajów wschodnich. Gruzińska herbata zawdzięcza swój rozwój wojnie krymskiej, która trwała do 1856 roku. Do carskiej niewoli trafili wówczas angielscy żołnierze oraz oficerowie, których osiedlono na bardzo słabo zaludnionych rosyjskich terenach. Tak naprawdę herbata gruzińska rozwinęła się dzięki brytyjskiemu oficerowi, który trafił do rosyjskiej niewoli. Jacob McNamara, jak na rodowitego Brytyjczyka przystało, nie tracił czasu. Zaraz po osiedleniu poślubił Gruzinkę i założył rodzinę. Dzięki temu swój los związał z tym krajem już na zawsze. McNamra posiadał wiedzę na temat uprawy herbaty, gdyż przed służbą wojskową pracował na polach uprawnych herbaty w brytyjskich koloniach. Brytyjski oficer postanowił więc pomóc w uprawie herbaty w Gruzji.
Chichot losu
W 1864 roku Brytyjczyk zaprezentował swoją spektakularną mieszankę herbaty kaukaskiej. Susz tej odmiany stanowił mieszankę z gruzińskich pól uprawnych z dodatkiem herbaty chińskiej. Początkowo uprawa herbaty gruzińskiej nie przynosiła nazbyt wysokich zysków, jednakże jej popularność ciągle rosła. Na przestrzeni lat proces i technika uprawy ewoluowała. Metody zbioru i suszenia stały się tak znakomite jak u chińskich herbat. Do wybuchu rewolucji na polach uprawnych wyprodukowano nowe odmiany herbaty zwane Kara-dere, Bogatyr jak i Zedoban. W roku 1917 plantacje herbaty gruzińskiej zajmowały 900 hektarów ziemi. Po rewolucji powstał Związek Radziecki, który przyczynił się do masowej produkcji herbaty w celu zaspokojenia indywidualnych potrzeb obywateli. Aby plantacje stale się rozwijały, ówczesne władze gruzińskiej republiki musiały podjąć pewną decyzję.
Klamka zapadła
Decyzja dotyczyła budowy instytutu mającego na celu prowadzenie badań nad herbatą. Do 1948 roku instytut wyprodukował sztuczną odmianę szczepu herbaty, wykorzystując przy tym metodę doboru naturalnego. W ten sposób nowy szczep herbaty potrafił wytrzymać nawet najniższe temperatury. Uprawa herbaty dynamicznie się rozwijała i zaczęło brakować wykwalifikowanych pracowników, którzy trudnili się zbieraniem liści. Gruzini, aby nie hamować rozwoju plantacji, stworzyli maszynę, której zadaniem było zbieranie herbaty z pól uprawnych. W ciągu godziny maszyna ta potrafiła zebrać tyle liści, co jeden pracownik przez miesiąc. Niestety, po upadku związku Radzieckiego, zaczęły upadać również gruzińskie plantacje. Tereny uprawy herbaty opustoszały.
